Miejsce realizacji: Gmach Główny KUL (GG 207)
Adres: Lublin, Aleje Racławickie 14

Młodszy wiek szkolny jest fazą życia człowieka, w której pojawiają się nowe zadania rozwojowe, rozwój tożsamości, kształtowanie relacji z rówieśnikami oraz umiejętności. Zadania te pociągają za sobą występowanie wielu trudnych sytuacji, wśród których szczególnie negatywną rolę odgrywają sytuacje doznawania niepowodzenia. Obniżają one poczucie własnej wartości, co czyni dziecko bardziej podatnym na zranienia psychiczne. Do najczęściej występujących w tym wieku zaburzeń można zaliczyć nadpobudliwość psychoruchową. Obowiązki szkolne u dzieci w młodszym wieku szkolnym są jednym z głównych obszarów ich aktywności psychicznej. Dzieci z diagnozą ADHD mają szczególne trudności z radzeniem sobie z wymaganiami, przed którymi zostaną postawione. Ich niekontrolowane zachowanie staje się źródłem największego stresu dla nich samych, rodziców i wychowawców. Trzeba pamiętać, iż umiejętność spokojnego siedzenia, koncentracja uwagi, bycie posłusznym, hamowanie impulsywnego zachowania, współpracowanie, planowanie działań i postępowania zgodnie z instrukcjami, podobnie jak dzielenie się, bawienie i właściwe współdziałanie z innymi dziećmi – stanowią zbiór czynników warunkujących osiągnięcie sukcesu w szkole.

Rodzice, opiekunowie, psycholodzy, nauczyciele oraz osoby mające wpływ na rozwój dziecka stawiają pytanie – kiedy, w jakich okolicznościach, czy też sytuacjach, jaki splot zachowań dziecka musi zaistnieć, aby móc postawić diagnozę o nadpobudliwości psychoruchowej? Aby można było mówić o zespole nadpobudliwości, dziecko musi mieć objawy stale lub niemal stale (choć o różnym nasileniu), a zatem: w szkole, w domu, w trakcie zabaw na podwórku. Objawy zwykle najbardziej nasilone są w szkole, ze względu na konieczność zachowania tam stałej uwagi i pozostawania w jednym miejscu. Trafnym predyktorem jest także stwierdzenie występowania objawów od wczesnego dzieciństwa. Nadpobudliwość jest cechą człowieka, która w zależności od sytuacji zmienia swoje nasilenie. Najbardziej wyraziście ujawnia się pod wpływem nadmiernego stresu, w klasie gdzie razem przebywa zbyt duża grupa uczniów, po zmianie nauczyciela, ale także przy problemach rodzinnych. W sytuacjach stwarzających poczucie bezpieczeństwa jest mniej nasilona. Jeśli dziecko dość dobrze radziło sobie w domu i w szkole, nie miało zaburzeń uwagi, nie było nadruchliwe, a nagle zaczyna mieć kłopoty - oznacza to zwykle, że albo zachorowało na jakąś chorobę, bądź coś dramatycznego wydarzyło się w jego życiu. W obu przypadkach nie możemy oczywiście mówić o zespole nadpobudliwości. Mogą to być zaburzenia funkcjonowania dziecka, do których zaliczyć można: lęk lub depresję; dziecko smutne i zalęknione zwykle słabo się koncentruje na pracy, bywa pobudzone ruchowo. To samo dotyczy dzieci wobec których stosuje się kary fizyczne lub psychiczne. Jednak zwykle wtedy nie obserwujemy objawów impulsywności i rozpraszania uwagi przez czynniki zewnętrzne; dziecko jest zwykle pogrążone we własnych myślach i przeżyciach.