Miejsce realizacji: Gmach Główny KUL (GG 207)
Adres: Lublin, Aleje Racławickie 14

Nazwa bulimis (dosłownie „byczy głód”), czyli bulimia psychiczna jest określeniem używanym dla opisu chorych z „wilczym apetytem”. Przebieg bulimii psychicznej przeważnie występuje u osób, które wcześniej stosowały różne diety odchudzające. Niełatwo stosować przez dłuższy okres czasu bardzo rygorystyczne ograniczenia  dietetyczne, organizm rekompensuje je sobie krótszymi lub dłuższymi fazami odczuwania zwiększonego apetytu, dlatego następuje powrót do poprzedniej wagi. Z kolei próby ponownego odchudzania się wymagają coraz większego ograniczenia kalorii prowadząc wprost do głodówek. W którymś momencie odchudzający się odkrywają sposób na „pozbycie się” wprowadzonych do organizmu „zakazanych” produktów- najczęściej prowokując wymioty lub nadużywając środków przeczyszczających, leków „odchudzających” lub moczopędnych. Innym mechanizmem kompensacyjnym może być nadmierne stosowanie intensywnych ćwiczeń fizycznych mających na celu wyniszczenie organizmu. 

Opisane powyżej incydenty początkowo występują sporadycznie, stopniowo jednak pojawiają się coraz częściej wplatając się wkrótce w plan dnia osoby chorej. Rytuał „oczyszczania” jest zawsze prowadzony w głębokiej tajemnicy przed rodziną. Osoby z bulimią nabierają takiej umiejętności i wprawy, że pozwalają sobie na podobne zachowanie podczas zajęć w szkole, zakupów, spotkań towarzyskich itd. Bulimia może występować z powodu braku akceptacji siebie, grupy rówieśniczej, występujących w rodzinie konfliktów, ale też przez uszkodzenie ośrodka sytości mózgu. Warto zaznaczyć, że przyczyny bulimii są też powiązane z czynnikami genetycznymi. Zaburzenia w odżywianiu mogą występować, gdy u członków rodziny występowała otyłość bądź zaburzenia depresyjne.

Leczenie bulimii wymaga połączenia wielu różnych metod i opiera się na indywidualnych uwarunkowaniach psychicznych pacjenta. Aby przerwać cykl kompulsywnego jedzenia i przeczyszczania, konieczna może się okazać wizyta u dietetyka i psychologa. Szczególnie skuteczna jest kognitywna terapia behawioralna (opiera się ona na założeniu, że wzorzec błędnego myślenia o swoim ciele, który jest podstawą bulimii, może być rozpoznany i zmieniony) oraz farmakoterapia. W połączeniu ze sobą eliminują mechaniczne nawyki sięgania po jedzenie oraz poprawiają ogólny stan psychiczny chorego, w którym najczęściej leży źródło całego problemu. Terapię pomagającą uporać się z bulimią prowadzi się zarówno indywidualnie, jak i w grupach. Terapia rodzinna przynosi dobre efekty zarówno u pacjentów młodych, jak i tych starszych. To właśnie rodzice lub opiekunowie bardzo często obarczają się poczuciem winy za zaistniałą sytuację. Zaangażowanie się rodziców w chorobę dziecka pomaga walczyć z zaburzeniami odżywiania.