Miejsce realizacji: Akademia Zamojska, (Sala 002)
Adres: Zamość, ul. Jana Zamoyskiego 64

Zadaniem wychowania jest usprawnianie ludzkich władz (rozumu, woli i uczuć) w działaniach dobrych oraz wiązanie dobrych sprawności w jedną całość, zwaną charakterem. Sprawności w działaniach dobrych to cnoty, ich przeciwieństwa to wady.

Zdaniem św. Tomasza kształtowanie charakteru, a więc nabywanie cnót, nadaje postępowaniu człowieka cechę stałości, umiaru i jednolitego kierunku wobec głównego celu życia. Rozważania dotyczące celu życia są punktem wyjścia tomaszowej etyki wychowawczej. Konkluzją tych rozważań jest uznanie, że celem człowieka jest szczęście pojęte jako związane z Bogiem.

Warunkiem osiągnięcia szczęścia jest dobroć człowieka i jego działań, a pośrednio - posiadanie cnót. Bo cnoty ułatwiając dobre działania, czynią dobrym także ich podmiot (konkretnego człowieka), a tym samym przysposabiają go do zjednoczenia z celem ostatecznym jego życia.

Podstawę charakteru moralnego stanowią cnoty kardynalne: roztropność (cnota rozumu, sprawność rozpoznawania tego, co słuszne), sprawiedliwość (cnota woli, porządkująca czynności ludzkie z uwagi na to, co się komuś należy), męstwo (usprawnienie uczuć popędliwo-bojowych) i umiarkowanie (usprawnienie uczuć pożądliwych).

Prócz cnót przyrodzonych (nabywanych przez ćwiczenie) wymienia Tomasz cnoty nadprzyrodzone, darmo otrzymane od Boga. Wśród nich jest wiara, nadzieja i miłość - cnoty, których zadaniem jest skłaniać człowieka ku Bogu. Wiara skłania do przyjęcia prawd objawionych, nadzieja kieruje wolę ku temu celowi, a miłość jednoczy z nim. Właśnie z racji jednoczenia człowieka z celem ostatecznym, miłość (i każda cnota, której ona, jako motyw, towarzyszy) nazywana jest przez Akwinatę pełną, z tej też racji uznaje on miłość za najdoskonalszą z cnót.

Rozstrzygnięcia dotyczące natury, podmiotu, genezy i funkcji cnót, uzupełnimy charakterystyką niektórych z nich.

Zapraszam!