Miejsce realizacji: Wydział Biologii i Biotechnologii (265B)
Adres: Lublin, ul. Akademicka 19

Ludzie od dawna zajmują się hodowlą pszczół i pozyskiwaniem od nich cennych produktów pszczelich. Pszczołom potrzebne są kwiaty, z których przez cały sezon mogą zbierać nektar i pyłek (nagrodę). W toku ewolucji kwiaty przystosowały swoją morfologię oraz nagrodę kwiatową, tak, aby zwabić tzw. efektywnego owada zapylającego. Większość zapylaczy to gatunki „ogólne”, które odwiedzają różne gatunki roślin. Jednak niektóre mają wyłączne preferencje dla określonych gatunków roślin i typów kwiatów. Są to „specjaliści”. Kwiaty odwiedzane przez tych specjalistów mają złożone i specyficzne dostosowania do interakcji z ich zapylaczem. Rośliny wabią najkorzystniejszą dla siebie grupę zapylaczy odpowiednią skomponowaną nagrodą kwiatową w postaci nektaru i pyłku.

Nektar jest bazą, głównym surowcem z którego pszczoły mogą wyprodukować miód. Nektar powstaje w gruczołach kwiatów, zwanych inaczej nektarnikami. Wbrew panującej opinii nektar nie jest pozyskiwany jedynie z kwiatów (nektarniki/miodniki kwiatowe), pszczoły zbierają go również z liści oraz z okolic przylistnych (tzw. nektarniki/miodniki pozakwiatowe). Pszczoły pozyskują również chętnie pożytek w postaci spadzi.

W zależności od rodzaju rośliny, z jakiego pobierany jest nektar, finalny produkt w postaci miodu, posiada zróżnicowany skład substancji aktywnych, ponadto pszczoły w procesie pozyskiwania nektaru, wzbogacają go w enzymy i kwasy organiczne. Ta kombinacja związków biologicznie aktywnych pozytywnie wpływa na organizm człowieka i pomaga w zwalczaniu różnorodnych schorzeń.

Uczestnicy warsztatów poznają zależności rządzące się światem kwiatów i owadów, poznają zapachy wydzielane przez rośliny, które wabią owady, organoleptycznie sprawdzą różnice między gatunkami miodów oraz przeprowadzą obserwuje mikroskopowe ziaren pyłu wybranych gatunków miododajnych.