Celem wykładów jest przedstawienie historii wykorzystywania roślin w lecznictwie i dietetyce. Zwrócenie uwagi na kulturę pozyskiwania leków roślinnych, różne formy ich wykorzystania również w kontekście kulturowym. Przedstawienie wiedzy na temat postępów fitoterapii i jej miejsca we współczesnym świecie.

Ziołolecznictwo jest istotnym elementem najdawniejszych tradycji przekazanych nam od czasów prehistorycznych.

W starożytności chętnie sięgano po ziołowe surowce w celu oczyszczenia organizmu, wykorzystywano je w terapii. Spisane w tym czasie receptury zachowały wiedzę na temat medycznej uprawy roślin. Ze względu na to, że ludzkość zwracała się  po leczenie do natury od czasów prehistorycznych, dzisiaj można wyodrębnić farmakopeę chińską, indyjską i tę związaną z basenem Morza Śródziemnego. Medyczne wykorzystanie ziół i roślin zaczęło się od metod prób i błędów. Te, które okazały się skuteczne trafiły do zbioru lekarstw. Najlepszym przykładem "empirycznej farmakopei" było ziołolecznictwo indiańskie, ale także słowiańskie oparte na wykorzystywaniu lokalnych surowców.  

Ogromną rolę w kształtowaniu wiedzy o roślinach odegrały przesądy i wierzenia, a zwłaszcza symbolika ( w tym miejscu warto zwrócić uwagę na tradycje biblijne). W średniowiecznej Europie chrześcijanie wierzyli, że Bóg umieścił na ziemi rośliny i zwierzęta, by służyły ludziom. Sądzono, że odkrycie tajemnicy stworzenia pozwoli na odkrycie lekarstwa na wszystkie schorzenia.

Ta niezwykle fascynująca podróż przez dzieje ziołolecznictwa prowadzi nas przez różnorodność kultur, których zwyczaje, przesądy i wierzenia umacniały wiarę w skuteczność terapii surowcami roślinnymi. Wiele z nich wykorzystywanych jest do dzisiaj.