Miejsce realizacji: Centrum Transferu Wiedzy (CTW 219)
Adres: Lublin, Al. Racławickie 14

Anoreksja, znana również jako anorexia nervosa, jest poważnym zaburzeniem odżywiania, które charakteryzuje się intensywnym strachem przed przytyciem i silnym pragnieniem utrzymania niskiej masy ciała poprzez ograniczanie spożycia pokarmu i wyniszczające ćwiczenia. Osoby cierpiące na anoreksję mają zniekształcony obraz swojego ciała; często postrzegają siebie jako otyłe, mimo że mają znaczną niedowagę. Posłuchaj rozmowy dwojga nastolatków na temat ich odczuć związanych z zaburzeniami odżywiania. Anoreksję można rozpoznać na podstawie kilku kluczowych symptomów. Osoby z anoreksją celowo ograniczają spożycie jedzenia, aby utrzymać niską masę ciała. Towarzyszy temu nadmierne zaangażowanie w ćwiczenia fizyczne, które mają na celu spalanie kalorii i utrzymanie szczupłej sylwetki. Innym istotnym objawem jest ciągłe liczenie kalorii oraz unikanie posiłków, co prowadzi do znacznego niedożywienia. Anoreksję można rozpoznać u osoby, której wskaźnik BMI wynosi 18,5 i poniżej. Anoreksja jest złożonym zaburzeniem o wielu potencjalnych przyczynach. Jednym z głównych czynników jest potrzeba poczucia kontroli nad własnym ciałem i życiem. Kontrolowanie swojego łaknienia i wagi osobom doświadczającym chaosu emocjonalnego może pomagać w zmniejszeniu uczucia lęku. Wpływ social mediów również odgrywa znaczącą rolę, umożliwiając łatwy dostęp do treści promujących zaburzenia odżywiania i skupiających społeczności, które wzajemnie się motywują do odchudzania. Problemy rodzinne, takie jak brak zainteresowania ze strony rodziców czy wyśmiewanie i krytykowanie wyglądu przez bliskich dorosłych, mogą być impulsem do rozwinięcia anoreksji. Zaburzeniu mogą towarzyszyć inne problemy psychiczne, takie jak samookaleczanie, wynikające z głębokiego cierpienia emocjonalnego. Negatywne komentarze dotyczące wyglądu od rówieśników również mogą przyczynić się do rozwoju tego zaburzenia. Wsparcie dla dziecka cierpiącego na anoreksję wymaga szczególnej troski i uwagi poświęconej nastolatkowi lub nastolatce. Dlatego warto najpierw zadbać o swoje emocje (np. szukając dla siebie wsparcia kogoś, kto rozumie problem i okazuje empatię). Rozmowa z dzieckiem nie powinna przebiegać przy stole, w otoczeniu innych członków rodziny, w pośpiechu. Ważne jest, aby zapytać, czego nastolatka albo nastolatek potrzebuje, wysłuchać  z empatią, starając się zrozumieć, na czym polega problem, nie oceniać. Warto pamiętać, że sposób myślenia osoby z anoreksją bardzo odbiega od typowego wnioskowania i trzeba specjalistycznej wiedzy, by ten sposób myślenia zmieniać. Rolą rodziców jest zaoferowanie pomocy, zapewnianie o  miłości i gotowości do wspierania, niezależnie od wszystkiego. Okazanie zaufania i tworzenie spokojnego, bezpiecznego środowiska domowego są kluczowe dla procesu zdrowienia. To ważne, żeby dziecko nie odczuwało presji podczas posiłków. Rozumienie, empatia i cierpliwość są niezbędne w walce z anoreksją, a wsparcie ze strony rodziny i specjalistów konieczne dla powrotu do zdrowia.