Miejsce realizacji: Gmach Główny KUL (GG 207)
Adres: Lublin, Aleje Racławickie 14

Nazwa bulimis (dosłownie „byczy głód”), czyli bulimia psychiczna jest określeniem używanym dla opisu chorych z „wilczym apetytem”. Przebieg bulimii psychicznej przeważnie występuje u osób, które wcześniej stosowały różne diety odchudzające. Niełatwo stosować przez dłuższy okres czasu bardzo rygorystyczne ograniczenia  dietetyczne, organizm rekompensuje je sobie krótszymi lub dłuższymi fazami odczuwania zwiększonego apetytu dlatego następuje powrót do poprzedniej wagi. Z kolei próby ponownego odchudzania się wymagają coraz większego ograniczenia kalorii prowadząc wprost do głodówek. W którymś momencie odchudzający się odkrywają sposób na „pozbycie się” wprowadzonych do organizmu „zakazanych” produktów- najczęściej prowokując wymioty lub nadużywając środków przeczyszczających, leków „odchudzających” lub moczopędnych. Innym mechanizmem kompensacyjnym może być nadmierne stosowanie intensywnych ćwiczeń fizycznych mających na celu wyniszczenie organizmu.  Okres dorastania rozwija nową tożsamość, wpływa na poszukiwanie sposobu dowartościowania siebie. Obserwując i wsłuchując się we współczesne trendy afirmujące wygląd zewnętrzny - młody człowiek dochodzi do wniosku, że tylko będąc atrakcyjnym, w rozumieniu współczesnych standardów piękna, może osiągnąć szacunek rówieśników oraz poczucie satysfakcji i zadowolenia z siebie. Istnieje grupa młodych ludzi, którzy będąc w trudnych sytuacjach życiowych z którymi nie potrafią sobie poradzić decydują się na zachowania związane z kompulsywnym objadaniem. Mając w świadomości, że mogą przybrać na wadze popadają w poczucie winy. Cierpiący na bulimię są świadomi tego, że tracą kontrolę nad jedzeniem. Nie potrafią zapanować nad tą formę objadania tracąc kontrolę związana z cyklem swojego odżywiania. Starając się „odwrócić” skutki niekontrolowanego objadania decydują się na zachowania kompensacyjne typu: wymioty, wyniszczające ćwiczenia fizyczne czy lewatywy itp. Bulimia staje się uzależnieniem, z którego bardzo trudno wyzwolić się. W bulimii pacjenci uzależnieni są od napadów objadania oraz wymiotowania, a co za tym idzie – chwilowego poczucia przyjemności, odpuszczania presji, rozładowania i doznania ulgi. Po dłuższym okresie takiego funkcjonowania pacjent orientuje się, że już nie potrafi wyjść z błędnego koła odchudzania się i/lub objadania się. Ponadto okazuje się, że sama atrakcyjność fizyczna nie wystarcza, żeby radzić sobie z trudnościami i zbudować stabilne poczucie własnej wartości. Dochodzi do poczucia pustki, osamotnienia, a także ujawniają się fizyczne skutki zaburzeń odżywiania. Pojawiają się takie objawy, jak: poczucie braku kontroli nad własnym życiem, przygnębienie, stany depresyjne, rozdrażnienie, lęki, niskie poczucie własnej wartości lub wstręt do siebie, spadek zainteresowań i codziennej aktywności, wycofanie się z kontaktów z innymi ludźmi oraz poczucie winy. Objawy bulimii pojawiają się zwykle u dziewcząt i kobiet, które wcześniej próbowały odchudzać się przez stosowanie diet. Niewielki odsetek wśród chorych stanowi płeć męska. Przyczyn i mechanizmów powstawania bulimii należy rozpatrywać indywidualnie dla każdej chorej osoby uwzględniając model biopsychospołeczny, czyli współwystępowanie czynników indywidualnych (biologicznych, osobowościowych), rodzinnych oraz społeczno-kulturowych, które mogą wpływać na początek, jak i rozwój bulimii.