Miejsce realizacji: Uniwersytecki Szpital Dziecięcy w Lublinie (Aula)
Adres: Lublin, ul. prof. Antoniego Gębali 6

Otyłość jest jedną z najszybciej rozprzestrzeniających się chorób cywilizacyjnych XXI wieku.

     Najwyższy wskaźnik otyłości można zaobserwować pośród mieszkańców 37 krajów Zachodniego Regionu Pacyfiku (WPR), w skład którego wchodzą m. in. Nowa Zelandia i Australia oraz w Stanach Zjednoczonych i Meksyku. Otyłość staje się szczególnie istotnym problemem medycznym w krajach o wysokim statusie materialnym.

Według informacji  pochodzących z bazy danych NCD Risk Factor Collaboration (NCD-RisC) trzech na pięciu dorosłych Polaków ma nadwagę, a jeden na czterech jest otyły. Skala tego zjawiska systematycznie rośnie. Szacuje się, że w 2025 r. w Polsce otyłych będzie 26% dorosłych kobiet i 30% dorosłych mężczyzn.

Otyłość i nadwaga, to nie tylko problem zdrowotny dorosłych, coraz częściej dotyczy też dzieci i młodzieży.

Najnowsze międzynarodowe badanie HBSC ( Health Behaviour School-aged Children) wskazują, iż nadmierna masa ciała występuje u 29,7% polskich chłopców i 14,3% dziewcząt (wg kryteriów WHO, 2007). Aktualnie ocenia się, że w Polsce problem nadwagi i otyłości dotyczy około 10% małych dzieci (1-3 lata). Ostatnie dane Ministerstwa Zdrowia na stronie pacjent.gov.pl powołują się na Raport Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), który wskazał, że nadwagę i otyłość odnotowano u 32% polskich dzieci w wieku 7-9 lat. Otyłość lub nadwaga dotyka 30% dzieci w wieku wczesnoszkolnym i niemal 22% młodzieży do 15 roku życia.

             Dziś mówi się już o epidemii otyłości.

Polskie dzieci tyją najszybciej w Europie – ten trend utrzymuje się od 2013 roku (dane UNICEF).

Epidemia otyłości wiąże się ze wzrastającymi kosztami w znaczeniu czysto ekonomicznym (leczenie powikłań, absencje w pracy, następstwa niepełnosprawności), społecznymi i dramatami osobistymi (skłonność do depresji, problem odrzucenia w grupach rówieśniczych, mniejsza sprawność fizyczna, częstokroć poczucie mniejszej atrakcyjności seksualnej) .

         Głównymi przyczynami otyłości, zarówno u dzieci, jak i dorosłych, są złe nawyki żywieniowe oraz niska aktywność fizyczna. Błędy żywieniowe są następstwem akceptacji nowego modelu życia znajdującego swoje odzwierciedlenie w natłoku dziesiątków natarczywych reklam obecnych także w mediach publicznych (a więc
w mediach, które z założenia mają pełnić rolę misyjną). Reklamy zwykle układają się w ciągi myślowe – jeść, jeść, pić (także alkohol i inne napoje wysokoenergetyczne)
i spożywać leki niwelujące skutki błędów dietetycznych, a jeżeli wypoczywać–to raczej przy piwie lub przy grillu lub ciasteczkach. Coraz częściej, spożywanie posiłków przestaje być formą zaspokajania potrzeb fizjologicznych, a staje się przyjemnością, często też nabiera cech uzależnienia (kompulsywne jedzenie, czyli nieopanowane łaknienie) – osoby uzależnione jedzą w celu poprawy nastroju, zrelaksowania się, „zabicia czasu” lub po prostu z nawyku.

         W niniejszej prezentacji przedstawiono argumenty za uznaniem otyłości za objaw uzależnienia od jedzenia oraz zdefiniowano składniki pożywienia posiadające właściwości uzależniające. Uznanie roli uzależnienia od jedzenia w otyłości wiąże się z koniecznością zmian w koncepcji profilaktyki i leczenia tej choroby, gdzie główne znaczenie w terapii powinna mieć psychoterapia, szkolenia dietetyczne, a także pomoc psychiatryczna (zwłaszcza u osób z depresją). Propozycję takich właśnie zmian w dotychczasowych strategiach związanych z promowaniem nawyków żywieniowych, reklamą pożywienia, profilaktyką i leczeniem otyłości uwzględniono w treści prezentacji.