Celem projektu jest ukazanie figury domu w poezji Teresy Ferenc. W 1943 r. poetka jako dziewięcioletnia dziewczynka przeżyła hitlerowską pacyfikację rodzinnej wsi Sochy. Motyw utraconego dzieciństwa i domu stanowią jedne z najważniejszych filarów jej poezji. Dom za sprawą dramatycznych wydarzeń, które rozgrywają się w jego przestrzeni, jest zatem miejscem szczególnym – konkretnym punktem na mapie, ale także sferą symboliczną, naznaczoną traumatycznymi doświadczeniami. Mimo dramatycznych wydarzeń, które miały miejsce w jego murach, obok obrazu niszczonego domostwa, funkcjonuje także inna poetycka wizja domu – tego, który się odradza, co ma swoje umocowanie w świecie budzącej się do życia przyrody i w obrazie matki. Dom stanowi zatem nie tylko bezpieczne schronienie, ale jest również gwarantem egzystencji, przestrzenią kształtowania tożsamości i podtrzymywania pamięci.