Czy humanistyka ma przyszłość – w cywilizacji technonaukowej, w ramach polityki nauki wspierającej model R&D&I oraz gospodarki opartej na danych – jeżeli tak, to jaką, jeżeli nie, to dlaczego, jeżeli „to zależy” – to od czego? Podnoszenie tej kwestii, niewygodnej, irytującej choćby z tego powodu, że uporczywie powraca (co oznacza, że nie udzielono tu wyczerpującej odpowiedzi) jest poniekąd obowiązkiem historyka, metodologa i filozofa nauki, tym bardziej wobec tematu „Nauka dla przyszłości”. Ale próba zmierzenia się z tym problemem to przemierzanie wielu rozwidlających się ścieżek dyskursu, dlatego nie powinna się koncentrować tylko na pytaniu, czy humanistyka jest nauką (ani na odpowiedzi, której może nam tu dziś udzielić ChatGPT), choć zagadnienie to z reguły stanowi punkt wyjścia w sporach o humanistykę.

W proponowanym wystąpieniu kluczem do tego dyskursu będzie namysł kontekstowy nad tzw. nową humanistyką i perspektywami jej rozwijania w trybie wszechstronnej obecności. Wychodząc od warsztatu naukowego humanisty (w tym od pryzmatów koncepcyjnych, jakim są „Gramatyki tworzenia” Georga Steinera, „Wstrząsy” Bernarda Stieglera i „GEB” Douglasa Hofstadtera) będziemy zmierzać w stronę orientacji i nurtów badań, które wyłoniły się w kontekście nowych technologii, kryzysowych klifów Seneki i krytyki antropocenu, konfrontując je po drodze z tropami typu „Endgame” i ze strategiami adoptowania (do) zmian. Orientujemy się przy tym, że kwestia tu podniesiona jest esencją tego, co moglibyśmy nazwać dyskursem, którym się staliśmy, w tym przestrzenią doświadczenia i horyzontem oczekiwań oraz całą resztą (w tym pragmatyką polityki), która nie jest milczeniem, pytanie tylko do kogo należy? 

- - - - - - - - - 

Źródło zdjęcia: Arek Socha z Pixabay.