Idea trwałego ulepszania kondycji człowieka motywaje do badań  naukowych, futurologicznych projektów, ale także do  marzeń i  fantazji. Czy to nie jest kusząca wizja  np. transfer słownika języka chińskiego przez połączenia USB albo prostsza operacja - kalendarium hisotrii Polski transferujemy do mózgu na 15 minut przed sprawdzianem semestralnym. Pomysły mogą być jeszcze bardziej zaawansowane - transfder naszego umysłu na nośnik informacji i uniezależnienie się od naszego biologicznego, śmiertelenego, ograniczonego ciała biologicznego lub   podniesienie ilorazu inteligencji o 200 punktów.

Tego typu pomysły pojawiają się w nurcie transhumanizmu. O ile część postulatów  transhumanizmu doczekała się wielu fragmentarycznych realizacji i przybrała realne kształty, o tyle horyzont zamierzeń transhumanizmu – wytworzenie kondycji postludzkiej, przekroczenie granic natury ludzkiej - jest kontrowersyjny nie tylko od strony możliwości naukowo – technicznych, ale przede wszystkim od strony krytyki filozoficznej.  Aktualnie idea ta  jest w głównej mierze rozważana w literaturze science-fiction oraz  w tekstach  futurystycznych, prognozujących trendy rozwoju technologicznego. „Nowy człowiek” – efekt końcowy, postulowany jako zwieńczenie  transhumanizmu jest ideą, która implikuje szereg problemów ontologicznych  i aksjologicznych, dotyczących natury postludzkiej, inteligencji maszyn, cyborgizacji  człowieka, przeniesienia umysłu ludzkiego na nośnik cyfrowy, granic modyfikacji natury człowieka w imię przyszłej, wytworzonej natury postczłowieka.

Jakie są granice naukowe i moralne realizacji ulepszania człowieka w dziedzinie kompetencji poznawcznych? Na to pytanie poszukamy wspólnie odpowiedzi.