Cechą osobowości narcystycznej jest nieuzasadnione poczucie wyjątkowości, ważności i wielkości, jak i arogancji. Osoba narcystyczna często fantazjuje o wielkim sukcesie, władzy, piękności. Osobom tym potrzebne jest poczucie bycia wyjątkowym i poczucie bycia otaczanym wyjątkowymi ludźmi. Narcyz wymaga od otoczenia, aby podziwiało go oraz spełniało jego zachcianki i oczekiwania. Nieobce tym osobom jest wykorzystywanie innych bez odczuwania poczucia winy. Przez osoby narcystyczne przemawia zawiść lub odczuwają one lęk przed zawiścią innych. Cechą osób narcystycznych jest postawa roszczeniowa wobec społeczeństwa. Naczelnym celem narcyza jest zdobycie kontroli nad bliższymi i dalszymi ludźmi w celu wykorzystania ich do realizacji własnych potrzeb. Narcyz często skrywa swoje prawdziwe uczucia, nie toleruje również spontaniczności i uczuciowości u innych. Jeśli ktoś wykazuje empatię, narcyz traktuje to jako przejaw słabości, czy wręcz naiwności lub głupoty. Narcyzm może przejawiać się w różny sposób: od terroryzowania najbliższych osób, rodziny, przyjaciół do chorobliwego dbania o swoja urodę, ciało i popularność. Miłość narcyza jest skierowana nie do innych, ale do własnej osoby a wszystko inne jest jedynie środkiem do jej zaspokojenia. To uwielbienie własnej osoby przeradza się w stan poczucia wszechwiedzy, wszechmocy i dominacji nad otoczeniem. Narcyz stosuje wiele metod manipulacji takich jak: wymuszanie poczucia winy, insynuacja i szantaż, groźba i obmowa, pochlebstwa, kłamstwa, półprawda. Narcyz odbiera krytykę i upomnienie jako krzywdę, na którą reaguje złością i agresją. Narcyzm karmi się pustymi wyrazami uznania. W dorastaniu ważna jest zatem mądra pochwała, będąca konkretną informacją zwrotną dotyczącą właściwego postępowania młodego człowieka. Zamiast źle rozumianej swobody - jasne i konkretne granice.

Osoby narcystyczne nie wchodzą w relacje z innymi i oscylują w kierunku osobowości antyspołecznej. Mają bardzo duże trudności z uznaniem czyjejś emocjonalnej strony. Chodzi o ich trudność bycia wśród innych, którzy coś czują. Są one nazywane gruboskórnymi, niewrażliwymi, bezwzględnymi, chłodnymi. Nie mają świadomości jak inni wobec nich reagują. Nie czują tego, co „robią” innym. Bywają aroganckie i agresywne, pochłonięte sobą. Potrzebują być w centrum zainteresowania, posiadania czegoś, co daje im poczucie dominacji, wpływu i kontroli nad innymi. Mają „nadajnik”, lecz brakuje im „słuchawki”. Wydają się niepodatne na zranienie swoich uczuć przez innych. Warto zaznaczyć, że owo poczucie i aktywne realizowanie wpływu na innych nie jest – jakbyśmy to określili – „zdrowe”. Osoby znaczące i wpływowe, ale zarazem zdrowe, mają cechy, w których czujemy ich wpływ czy też siebie pod ich wpływem, lecz nie jest on odczuwalny jako swoista nieprzyjemna dominacja. Możemy być pod wpływem kogoś, kto jest szefem, przełożonym, artystą, lekarzem, lecz czujemy, że to, czym emanuje ta osoba, jest czymś po prostu zwyczajnie dobrym. Ktoś jest po prostu dobry w tym co robi, w tym co daje mu znaczącą pozycję. Zyskał ten autorytet i pozycje szczerymi sposobami i dążeniami oraz w celu ustanowienia czegoś kreatywnego, zdrowego i dobrego. Osoba taka może też spokojnie odejść, rozstać się, ponieważ wie, że sprawy leżą w dobrych rękach. Ktoś taki, można powiedzieć, ma prawo być narcystyczny, zdrowo narcystyczny.