Prawo do informacji publicznej, gwarantowane Konstytucją oraz mające swoje rozwinięcie w ustawie o dostępie do informacji publicznej, pojmowane jest często w społecznym odbiorze jako prawo absolutne. Czy tak jest rzeczywiście? Czy każdemu przysługuje dostęp do informacji o sprawach publicznych? Czy wolą ustrojodawcy i ustawodawcy było ujęcie tego prawo w wymiarze nieograniczonym?

Odpowiedzi na te pytania poszukiwać będziemy w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Punktem wyjścia będzie wskazanie kryteriów umożliwiających zakwalifikowanie danej informacji jako publicznej, a następnie wyodrębnienie tzw. informacji publicznej przetworzonej, której udostępnienie podlega pewnym ustawowym ograniczeniom. Następnie omówiona zostanie koncepcja nadużycia prawa do informacji publicznej, jako wytwór praktyki stosowania prawa i zarazem rezultat wykładni celowościowej. Do tego celu wykorzystane zostanie orzecznictwo sądów administracyjnych, które stanie się próbą zgłębienia tej koncepcji z wykorzystaniem konkretnych stanów faktycznych, w jakich znalazła zastosowanie. Przedstawione zostaną także konsekwencje prawne działania wnioskodawcy, który nadużywa swojego prawa. Czy w takiej sytuacji żądana informacja ma nadal walor informacji publicznej? Czy nadużycie prawa do informacji publicznej ma rzeczywiście prawne uzasadnienie? Czy działanie poczytane za nadużywanie zasługuje na ochronę?