Miejsce realizacji: Gmach Główny KUL (GG 207)
Adres: Lublin, Aleje Racławickie 14

Narcyzm manifestuje się nadmierną skłonnością do autoprezentacji i nadmiernym zaabsorbowaniem własną osobą. Zasadniczą cechą w narcystycznych zaburzeniach osobowości jest przesadne poczucie własnej wyjątkowości i ważności, pochłonięcie marzeniami o nieograniczonych sukcesach, ekshibicjonistyczna potrzeba stałego budzenia uwagi i podziwu, nadmierna wrażliwość na krytykę własnej osoby i interesowność w relacjach z innym ludźmi. Narcystyczne zaburzenia osobowości cechuje: deficyt empatii, brak wyrzutów sumienia i poczucia winy. Wykształcenie wyidealizowanego własnego ja. Wyolbrzymianie poczucia własnej wartości, wywyższanie się. Przekonanie o swojej wyjątkowości, wspaniałości, posiadaniu specjalnych cech, zdolności, wyolbrzymianie własnych osiągnięć niewspółmiernych do rzeczywistych dokonań. Przekonanie o wyjątkowej urodzie, wybitnych zdolnościach, unikalności. Potrzeba bycia podziwianym. Wymaganie podziwu, okazywania szczególnego traktowania i podporządkowania się. Silna potrzeba aprobaty społecznej i lęk przed negatywną oceną otoczenia. Egocentryzm, bezwzględność i dążenie do wykorzystywania innych. Chłód uczuciowy. Powierzchowna uczuciowość. Skłonność do kłamstwa, patologiczne kłamstwo. Oszukiwanie i „przechytrzanie” innych. Skonfrontowani z rzeczywistością, prezentują postawę bycia urażonym i niewinnym. Bardzo niski poziom zdolności tolerowania frustracji i brak tolerancji wobec innych, gdy ich zachowania są sprzeczne z oczekiwaniami. Nadwrażliwość na dezaprobatę i krytyczne reakcje otoczenia. Reagowanie nawet nastrojami i zachowaniami samobójczymi na krytykę, niepowodzenie, co nie oznacza rozpoznania „depresji narcystycznej”. Zaprzeczanie uczuciom. Tendencja do manipulowania otoczeniem. Instrumentalne traktowanie innych. Eksploracyjny stosunek do innych, wykorzystywanie innych do własnych celów. Brak odpowiedzialności za własne działania. Obwinianie innych za swoje niepowodzenia i porażki. Często pasożytniczy styl życia. Okazywanie arogancji, wyniosłości, wrogości, zawiści, agresji i pogardy dla innych. Skłonność do poniżania innych. Wrogość, złość, gniew, nienawiść, zazdrość i agresja są związane z odpowiedzią na zranienia narcystyczne, gdy ich wyolbrzymione poczucie własnej wartości i wyidealizowane „ja” są kwestionowane przez innych. Narcystyczny gniew jest zazwyczaj odpowiedzią na krytykę, która jest interpretowana, jako atak. Są dominującymi stanami emocjonalnymi, tłumiącymi inne uczucia. Łatwość wypowiadania się i wpływu na innych. Racjonalizacja jest sposobem na usprawiedliwianie swojego postępowania, wyższościową postawę i bezwzględne działania. Brak realizmu, realizacji długoterminowych planów i celów. Wysokie zapotrzebowanie na stymulację. Impulsywność, słaba kontrola zachowania. Istnieje gotowość do popełniania zachowań antyspołecznych. Narcystyczne zaburzenia osobowości, w przeciwieństwie do osobowości psychopatycznej nie cechuje nasilony antyspołeczny styl życia. Cechuje je również wyższy poziom potrzeby uczuć, zaangażowania emocjonalnego. Wiele osób o cechach narcystycznych cechuje wysoki poziom inteligencji, zdolności i miewa okresy sukcesów, jednak znaczna część z nich nigdy nie uruchomiła swojego potencjału, który mógłby zapewnić im rzeczywisty sukces. Zazwyczaj brną przez życie budując iluzoryczny własny świat i aurę wyjątkowości. Z czasem jednak rozbieżność pomiędzy kreowanym wizerunkiem a rzeczywistymi sukcesami jest tak widoczna, ukazująca braki i iluzoryczne kompetencje, że może pojawić się przeżywanie wysokiego poziomu napięcia, niepewności, złości, może prowadzić do zachowań autodestrukcyjnych, ryzykownych, agresywnych, uzależnień, prób samobójczych.