Prawodawca gwarantuje każdemu prawo do ochrony zdrowia, obywatelom równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych, natomiast dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i osobom w podeszłym wieku szczególną opiekę zdrowotną. Zdrowie jest dla człowieka wartością najcenniejszą, warunkującą możliwość korzystania z innych wartości. Ochrona zdrowia, zdeterminowana przez instynkt samozachowawczy, stanowi przedmiot troski każdego człowieka.

W kontekście ochrony zdrowia osób niepełnosprawnych podstawowe znaczenie ma art. 68 ust. 3 Konstytucji RP. Wymóg zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej nakłada na władze publiczne obowiązek umożliwienia osobom niepełnosprawnym korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej lepszego standardu oraz w szerszym zakresie niż pozostałe osoby. Mogą to być świadczenia przyznawane osobom niepełnosprawnym na zasadzie wyłączności albo na preferencyjnych warunkach. Władze publiczne mają wprowadzać ułatwienia i udzielać wsparcia osobom niepełnosprawnym w zasadzie we wszystkich sferach życia po to, aby ograniczenia spowodowane niepełnosprawnością nie oznaczały całkowitej marginalizacji społecznej ani wykluczenia społecznego takich osób.

Zapewnienie szczególnej opieki zdrowotnej osobom niepełnosprawnym stanowi odstępstwo od zasady równości w dostępie do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Przyjęte rozwiązanie ma charakter wyrównawczy. U podstaw zapewnienia takiej opieki znajduje się wzgląd na ochronę godności człowieka potrzebującego pomocy oraz solidaryzmu społecznego. Poza tym, ochrona zdrowia osób niepełnosprawnych wiąże się z zapewnieniem im bezpieczeństwa zdrowotnego, co wymaga zdecydowanych działań i większej aktywności organów państwa, podmiotów leczniczych oraz osób najbliższych.