Zarejestruj

Projekty »

Zespół napiecia przedmiesiaczkowego - mit czy rzeczywistość?

:: Projekt UM (Szczegóły)
Adresaci
szkoła ponadpodstawowa
Forma prezentacji
wykład
Nauki i sztuki
nauki medyczne, nauki o zdrowiu
Przedmioty
biologia, wych. do życia w rodzinie
Organizator
Uniwersytet Medyczny w Lublinie
Wydział Nauk o Zdrowiu
Autorzy
dr hab. Anna Pilewska-Kozak (kierownik),
prof. Katarzyna Kanadys, prof. Grażyna Stadnicka
Terminy
Czas trwania projektu: 1 godz. (45 min.)
Edycja zakończona
Poniedziałek 2022-09-12 10:00 - 11:00
Wolne miejsca: 29

Miejsce realizacji: Collegium Maximum (16)
Adres: Lublin, ul. Stanisława Staszica 4/6

Inne projekty w tym miejscu

Zespół napięcia przedmiesiączkowego przedstawił pierwszy raz w 1931 roku Robert T. Frank, amerykański neurolog. Określenie – przedmiesiączkowe napięcie – wykorzystał do scharakteryzowania symptomów o różnym stopniu zintensyfikowania dotyczących kobiet w wieku rozrodczym. W latach 60. XX wieku Katharina Dalton udostępniła badania, z których wynika, iż pojawianie się nieprzyjemnych objawów dotyczących sfery fizjologicznej, emocjonalnej oraz poznawczej jest związane ze zmieniającym się poziomem hormonów w fazie lutealnej.

 

Zespół napięcia przedmiesiączkowego (ang. premenstrual syndrome, PMS) jest to stan, w którym objawy zarówno somatyczne, jak i psychiczne, rozpoczynają się w drugiej fazie cyklu miesiączkowego i utrzymują się do czasu wystąpienia miesiączki. Zespół ten dotyczy kobiet posiadających cykle owulacyjne oraz te, które są w wieku reprodukcyjnym. Najczęściej między 25. a 35. rokiem życia objawy są najbardziej nasilone. Charakterystyczny dla PMS jest okres pomiędzy krwawieniem a owulacją, podczas którego objawy nie występują.

 

Zespół ten dzieli się na cztery podtypy, w każdym z nich kilka objawów przeważa nad innymi. Pierwszy – PMS-A – charakteryzuje irytacja, napięcie nerwowe, gniew. PMS-C obejmuje kołatanie serca, omdlenia, bóle głowy, nadmierny apetyt (szczególnie na produkty zawierające duże ilości węglowodanów) oraz napięcie. Następnym podtypem jest PMS-D – jego głównymi objawami są zaburzenia pamięci oraz snu, depresja, a także uczucie lęku. W ostatnim podtypie – PMS-H – nadrzędne symptomy to obrzęki oraz zatrzymywanie płynów, bóle i obrzmienie piersi, wzdęcia oraz przyrost masy ciała. W przypadku, gdy symptomy (szczególnie psychiczne) są znacznie nasilone i negatywnie wpływają na jakość życia, mówimy o ciężkiej postaci zespołu, określanej jako przedmiesiączkowe zaburzenia dystroficzne (ang. premenstrual dysphoric disorder, PMDD) [5]. Zaburzenia te obejmują 3-8% kobiet, zakłócają kontakty interpersonalne oraz w dużym stopniu destabilizują codzienną aktywność.

 

U przeważającej części kobiet, które są w wieku rozrodczym, występuje minimum jeden objaw PMS, jednak tylko niektóre kwalifikują się do rozpoznania zespołu napięcia przedmiesiączkowego. Niejednokrotnie zdarza się, iż PMS jest chorobą przewlekłą utrzymującą się do wystąpienia menopauzy. Zespół napięcia przedmiesiączkowego można podzielić na postać łagodną, umiarkowaną oraz ciężką. Objawy somatyczne głównie występują w postaci łagodnej i umiarkowanej, natomiast objawy psychiczne – w postaci ciężkiej. Wykazano, iż PMS częściej występuje w krajach zachodnich (71-73%). Częstość występowania zespołu napięcia przedmiesiączkowego różni się w poszczególnych krajach. Biorąc pod uwagę cały świat, odsetek ten wynosi 47,8%. We Francji 12,2% kobiet cierpi na PMS (najniższy odsetek), natomiast w Iranie – 98,2% kobiet (najwyższy odsetek).